معما

ارزش انسان در چیزی که به دست می آورد نیست بلکه ارزش انسان در

چیزی است که مشتاق آن است

(جبران خلیل جبران )

خداوند معمائی طرح و انسانی را خلق می کند بهتر است بگوئیم آدم را خلق

 می کند دستور سجده به سمت ملائک گسیل می کند و یکی از آن ها سر باز می زند و گفت : من از آتشم و این آدم از خاک است پس من برترم درست

هم می گفت اشتباه او این بود که راز انسان را نفهمید و فقط خاکی بودن

انسان را دید و از طراح معما غافل شد . وجود انسان خاکی است اگر انسان در خاک می ماند ابلیس برتر بود . اما انسان غیر از خاک روح خداوند را هم با کلیه خصوصیاتش به صورت ودیعه در وجودش دارد . از خاک و روح خداوند معجونی ساخته است یک خلقتی جدید نیمی ازوجودش در خاک و نیم دیگرش در افلاک است . و این موجب غفلت ابلیس شد . خاک به تنهایی مقدس نبود روح هم به تنهایی قابل سجده نبود اگر بود ملائک به روح سجده می کردند اما وقتی روح در انسان دمیده شد بعد تعظیم کردند این راز اصلی انسان است. و شیطان از این زاویه ندید که نتوانست معما را حل کند بعد که متوجه می شود می گوید: خداوندا فریبم دادی و فریب خوردم. تو درست گفتی حال که فهمیدم که درست بود که باید سجده می شد. به جدال پرداخت گفت: خداوندا فریبم دادی به من مهلت ده تا این انسان هایی که گرامیشان داشتی فریب دهم. تا روز داوری مهلت گرفت.

هیچ موجودی این روح را ندارد. حیوانات جان دارند اما روح ندارند. عصای موسی جان گرفت اما روح نداشت. روح با تمام امکانات الهی دمیده شد در این موجودات مسئول.انسان امانتی بزرگ گرفت که روح خدا بود.

«««««

کشاکش

روح ما را حق ز سویی می کشد شیطان ز سویی

عقل روشن بین ز یک سو نفس نا فرمان ز سویی

در هجوم زندگانی می برد ما را چو موجی

حالت عصیان ز سویی قدرت ایمان ز سویی

کشتی بی بادبان آدمی را می رباید

جذبه ی ساحل ز سویی حمله طوفان ز سویی

در کویر آفرینش مرد و زن را می کشاند

رحمت یزدان ز یک سو غفلت انسان ز سویی

نورباران می کند شب های مردان خدا را

مشعل عرفان ز سویی طلعت رحمان ز سویی

در سکوت خلوت شب عالمی داریم با هم

من ز سویی دل ز سویی دیده ی گریان ز سویی

بزم خوبان جهان بی شعر من گرمی نیابد

دفترم را می کشاند این ز سویی آن ز سویی

Good luck